Janneke* is moeder van vier kinderen: twee dochters en twee zonen, variërend in leeftijd van 5 tot 12 jaar. ‘Het is iets wat we altijd hebben willen doen. Een kind gewoon een goed thuis geven. Het is een huis vol, maar wel heel leuk.’
Twee van haar kinderen krijgen hulp via JENS. Eén van hen kampt met de gevolgen van verwaarlozing, opgelopen voordat ze in het gezin van Janneke opgenomen werd. De ander liep in de tienerjaren tegen dingen aan en zat gewoon niet lekker in haar vel.
Contact met JENS via de huisarts
Dat de hulp voor haar kinderen altijd via JENS verloopt vindt Janneke wel een nadeel: ‘Het loopt via JENS, dat vind ik op zich wel een nadeel, want je bent veel beperkter in aanbieders. Daar ben ik gewoon eerlijk in. Maar ik hoorde dat de hulp van JENS ook via de huisarts geregeld kon worden. Zo ben ik in contact gekomen met Marjo, de JENS medewerkster die verbonden is aan de huisarts.’
Eerste contact met JENS
Na het eerste contact met de huisarts werden de vragen van het gezin met JENS besproken en kwam Janneke in contact met Marjo. ‘Toen heb ik het contact met Marjo wel als heel als fijn ervaren. Ze heeft me direct gebeld en wat dingen voorgelegd. Het contact was gewoon heel open en heel eerlijk. Het was ook fijn dat ik kon aangeven met welke vorm van hulp we goede ervaring hadden. Daar werd wel goed naar geluisterd’ zo vertelt ze.
Tijdwinst
Toch heeft ze ook nog een tip voor JENS: ‘Als je hulp nodig hebt voor je kind wil je dat liefst zo snel mogelijk. Maar als het wat ingewikkelder is, moet er eerst een multidisciplinair team naar kijken en daar komen dan weer allerlei vragen voor ons uit. Nodig dan de ouders uit in het overleg en praat samen met hen over het kind. Dan kan ik aanvullen omdat ik mijn kinderen het beste ken. Als je in het begin al bij elkaar gaat zitten kun je misschien sneller knopen doorhakken en doorpakken.
Complex
Voor beide kinderen bleek al snel dat er meer hulp nodig was dan JENS kon bieden. ‘De vragen van ons gezin zijn te complex. Het is geen doorverwijzing naar een logopediste of een fysiotherapeut, nee.’
‘Carmen krijgt inmiddels hulp van een GGZ-organisatie in de buurt. Daar kon ze niet direct terecht. Janneke: ‘Gelukkig heeft de praktijkondersteuner bij de huisarts nog een stukje opgepakt ter overbrugging van de wachtlijst. Dat was wel fijn, dat ze toch met iemand kon praten. Nu krijgt ze paardencoaching en ze is ook meteen gestart in een tienergroep. Dat helpt haar wel en het is fijn dat het in de buurt is.
Voor Veronica vindt nog onderzoek plaats om te bepalen wat de juiste ondersteuning voor haar is. ‘Ik gun haar gewoon zo dat ze de juiste hulp krijgt’ aldus Janneke.
In de buurt
Als ik Janneke vraag of het belangrijk is dat de hulp in die buurt is, antwoord ze: Ja, niet alleen voor ons is het fijn, want dan hoeven we niet overal naar toe te rijden. Het is zeker ook voor de kinderen belangrijk. Het scheelt gewoon veel reistijd en die tijd kunnen ze nu op andere en leukere manieren doorbrengen. komen.”
* De namen zijn gefingeerd in verband met de privacy van het gezin.